Mensen vertellen waar ik last van heb of aangeven dat ik bepaalde dingen niet kan doen, is voor mij zo ongeveer het lastigste wat er is. Ik maak de dingen het liefst altijd minder erg dan ze zijn en het woord 'pijn' in mijn mond nemen, is iets waar ik al moeite mee heb sinds ik kind ben. Het schrijven en openbaar maken van de vorige blog was voor mij dan ook een grote uitdaging. Toch vond ik het belangrijk om dit wel te doen. Waarom eigenlijk?
Een groot deel van mijn leven speelt zich binnenshuis af en buiten mijn ouders, weet niemand hoe het op die momenten met mij gaat. Het is dan heel moeilijk om een beeld te krijgen van hoe een ziekte een leven kan beïnvloeden. Op de momenten dat ik wel mensen zie, zal je niet snel aan mij merken dat ik ergens last van heb. Daar doe ik mijn best voor en dat vind ik ook helemaal niet erg want zo ben ik gewoon. Dit zorgt er wel voor dat veel mensen tot gisteren niet wisten dat er iets mis was met mijn gezondheid en al helemaal niet in hoeverre dit speelde. Hierdoor ontstonden veel lastige situaties en was het heel moeilijk om grenzen aan te geven. Heel snel weggaan bij bezoek doe je het liefst niet. Een afspraak op het laatste moment afzeggen, is iets wat heel naar voelt. Mensen voor een lange tijd niet zien en niet op bezoek gaan, kan heel ongeïnteresseerd overkomen. Hierdoor kan er een bepaalde afstand ontstaan tussen in dit geval mij en de mensen om me heen. Ik hoop dat door de situatie uit te leggen, het makkelijker wordt om eerlijk te zijn in de nabijheid van andere mensen buiten pap en mam. Daarnaast vind ik dat mensen het recht hebben om te weten hoe het gaat en dat het aan mij is om de situatie uit te leggen en aan anderen is om te bepalen hoe ze daarmee omgaan.
Een tweede en heel belangrijke reden waarom ik dit gedaan heb, is om de situatie op een eerlijke en werkelijke manier te beschrijven en het niet rooskleuriger te maken dan het is. Toen ik zelf blogs las van andere mensen, leek het soms net alsof de woorden en gedachten letterlijk uit mijn hoofd kwamen. Hierdoor voelde ik me ineens een stuk minder alleen, twijfelde ik niet meer zoveel aan mezelf en groeide mijn zelfvertrouwen. Het gaf me precies de steun die ik op dat moment nodig had. Dit was nooit gebeurd als er geen eerlijke situatie was geschetst. Ziek zijn kan een heel eenzaam proces zijn en het is lastig om mensen om je heen te hebben die dat begrijpen. Wanneer je dan ineens zoveel herkenning voelt door een verhaal te lezen van iemand die je niet eens kent, kan dit heel waardevol zijn.
Daarnaast vind ik het zelf allemaal niet zo zwaar, het is gewoon de werkelijkheid en binnen die werkelijkheid kan je nog een heel mooi leven leiden. Valse positiviteit schetsen is echter iets waar niemand iets aan heeft. Het internet wordt veel gebruikt om een wereld te creëeren, ik gebruik het liever als uitlaatklep om de werkelijkheid te communiceren.
Veel liefs!
Reactie plaatsen
Reacties