Het gebeurt met regelmaat dat mensen in de winkel vragen hoe het met Joan gaat nadat ze haar blog hebben gelezen. Het schrijven lukt haar momenteel niet vandaar dat ik het een keertje doe. Als ouder zie je je kind langzaam maar zeker veranderen in een wrak. Van touwklimmen zonder benen te gebruiken tijdens het turnen tot stralend op het podium tijdens het dansen naar helemaal niets, letterlijk en figuurlijk. En nog is ze nog steeds het zonnetje in huis, bewonderenswaardig. Het is heel fijn dat mensen haar en ons een hart onder de riem steken, je verliest mensen in je omgeving maar je krijgt er ook nieuwe bij. Even een bezoekje of een kaartje bij kortstondige ziekte is snel gedaan maar als het langer duurt of mensen begrijpen het niet dan wordt het eenzaam. Ook begrijpelijk, het leven gaat door en dat van Joan en ons staat stil. Nee ook ons leven gaat door alleen bewandelen we nu een zeer zware, hobbelige weg. En deze weg heeft ons nu geleid naar een ziekenhuis in Duitsland waar ze antibiotica via het infuus krijgt met nog heel veel andere dingen voor 3 weken. Waar deze weg ons verder naartoe leidt zal de tijd uitwijzen maar we wandelen, ook al is het nog met rolstoel!! Duim voor haar, dan zorgen wij goed voor haar!!
Reactie plaatsen
Reacties